Afscheid van een tijdperk
Kellenaar in woelige tijden
Zuster Lydia met pensioen
Zuster Lydia nam afscheid als kellenaar, na 32 jaar! Ze heeft de tijden enorm zien veranderen: de komst van de computer, de krimp van de gemeenschap, bouw en verbouwing, drie verschillende abdissen. Door dat alles heen was zuster Lydia kellenaar. Maar nu ze 80 is geworden, mag ze het rustiger aan gaan doen.
Hoe bevalt dat?
Heel goed, zegt ze, met haar kenmerkende tongval uit De Lutte (Overijssel). Ik slaap beter, hoef minder dingen tegelijk te doen, kan mijn aandacht weer beter bij de dingen houden. Aan alles merk ik dat het goed is zo.
Voordat we naar de bewogen geschiedenis kijken: wat is eigenlijk een kellenaar?
Een kellenaar zorgt voor alle materiële zaken van het klooster, zeg maar: alle spullen: de keuze, aanschaf en verdeling. Natuurlijk gaat alles in overleg met de Abdis. Dan moet je denken aan kleine en grote dingen, van het verstrekken van tandpasta tot aan opdracht geven voor de renovatie van ons oude huis.
Even snel gerekend werd u dus kellenaar in 1992, hoe zag de gemeenschap er toen uit?
Echt heel anders dan nu! Er waren 55 zusters. Wij verbouwden een groot deel van ons eten zelf. Maar al vrij snel werd duidelijk dat het anders moest. Het werk moest met steeds minder mensen worden gedaan. En vergis je niet, in die tijd hadden we nog geen machines, geen computer, geen auto. De boodschappen werden gedaan op de fiets.
Schei uit! Ik was misselijk van de spanning!
Was u opgeleid voor de functie van kellenaar?
Nee, helemaal niet. Maar Benedictus zegt: kies iemand die wijs is, rijp van karakter, sober en matig, niet verwaand, niet wispelturig, niet bars, niet gierig, en geen verkwister. (vrij naar RB 31). En ze vonden dat ik daaraan voldeed.
Ik ben verpleegster van huis uit. En in het klooster was ik keukenzuster. Maar als kellenaar zoek je de juiste mensen voor alles wat je zelf niet kunt. Daar kwam mijn achtergrond als verpleegster bijzonder van pas. In dat werk ontmoet je mensen van allerlei rangen en standen, je leert mensen snel inschatten en vooral dat je met vriendelijkheid en aandacht veel gedaan krijgt.
Bovendien kom ik uit een ondernemersgezin. Het handelen is mij met de paplepel ingegoten. En ik ben nieuwsgierig van aard. Dan leer je veel.
Was het dan niet spannend om deze taak te moeten gaan doen?
Schei uit, ik heb de abdis gevraagd om alstublieft iemand anders aan te wijzen. Ik was misselijk van de spanning, de avond voordat het zover was. En toch, ik ben het gaan doen. En zo groei je erin.
Wat heeft u zoal gedaan?
Echt van alles in en om het huis! Een paar voorbeelden:
Ik heb bijvoorbeeld de eerste computers zien komen, bij ons rond 2006. Ik kreeg er zelf ook een.
Alleen: ik vond de elektrische schrijfmachine die ik had veel handiger. Mijn computer heeft eerst meer dan een jaar in de doos onder mijn bureau gestaan. Dat je snel en gemakkelijk een foutje in een brief kon herstellen, dat heeft me overtuigd. De laatste jaren kon ik niet meer zonder.
Ook hebben we in mijn tijd als kellenaar de omslag gemaakt van land-bouw naar land-goed. Dat was geen gemakkelijk proces binnen de gemeenschap. Zusters die een boeren achtergrond hadden, vonden het maar een rare gedachte om vruchtbare aarde als tuin in te richten, in plaats van er eten op te verbouwen. En dan ook nog een vijver aanleggen: hoe moet het dan met de muggen?!
Inmiddels zijn we allemaal heel blij met ons ecologisch onderhouden landgoed. Er zijn zelfs vrienden van het landgoed die ons helpen bij de instandhouding.
Verder regelde ik reparaties aan ons oude huis. Dat was steeds vaker nodig. Vooral het dak bleef maar lekken, ze kregen het niet goed gerepareerd.
Het laatste, zwaarste, maar ook het mooiste project was de renovatie en verduurzaming van ons huis. We hebben er jaren over gesproken. Het was een moeilijke keuze of het oudste huis van binnen helemaal opnieuw opbouwen of het “moderne” huis verduurzamen. Resultaat was toch dat het oude huis wilden behouden. We vonden een prachtige nieuwe bestemming voor het moderne huis: Het kloosterhuys. In 2021 ging onze verbouwing van start. Nu wonen we alweer twee jaar in ons nieuwe huis. Maar wat een klus! Het had niet veel langer moeten duren.
Bent u niet bang dat u zich gaat vervelen?
Welnee, ik ben nu tachtig en merk dat ik minder kracht en uithoudingsvermogen heb. Het is een mooi moment in mijn leven en in mijn werk om nu afstand te nemen en te gaan genieten van ons mooie vernieuwde huis.
Rest ons u een fijne pensionering te wensen! Geniet van de rust.
Meer zien?
Het roepingsverhaal van zuster Lydia (en dat van zuster Irene en zuster Martha) ziet u bij de kloosterserie.
Zie ook de nieuwsbrief van de Vrienden van het landgoed!
