Ingrijpende plannen
Een abdij lijkt misschien symbool voor rust en standvastigheid. Toch is ook in de kloosterwereld alles steeds in beweging. Vaak bijna onmerkbaar, soms ingrijpend.
Wij hebben als gemeenschap een lange weg van onderscheiding achter de rug. Elk van ons is dankbaar voor het monastieke leven dat we mochten ontvangen op deze plaats. Het is dag aan dag vormend en heeft ons gemaakt tot wie we zijn. We geloven dat ook in deze veranderende tijd er grote behoefte is aan verstilling, aan gebed, aan leven in verbondenheid met God en met elkaar; aan de schoonheid van de liturgie, aan het samen ontdekken van de schat van christelijke traditie. Die schat willen we delen met de mensen om ons heen.
Tegelijk hebben we de ervaring dat de abdijgebouwen te groot zijn voor de gemeenschap die er nu woont. Om als gemeenschap goed te kunnen leven, en onze plaats in de Kerk te vervullen, moet er iets gebeuren. Daarom hebben we een plan ontwikkeld dat we graag met u willen delen.
Een stukje geschiedenis
In 1901 hebben de zusters uit Wisques het huis Vredeoord in Oosterhout gekocht. Het was aanvankelijk een toevluchtsoord, maar al gauw werd de intentie om Benedictijns leven hier blijvend mogelijk te maken. Daarom werd in 1905 gestart met de bouw van een klooster.
Na het Tweede Vaticaans Concilie was ook het kloosterleven in verandering. Bovendien voldeden de gebouwen van de oorspronkelijke kostschool niet meer.
In de jaren ’70 en ’80 is er door architect Frans Ruys een nieuw kloostercomplex ontworpen. De oude villa was bouwvallig geworden en moest plaats maken voor de nieuwe hoofdingang en werkruimtes. Het monasterium was te klein voor het aantal zusters, daarom werd een nieuwe vleugel gebouwd. De kerk werd heringericht zodat zusters en gasten samen in het schip van de kerk konden zitten: één Volk van God. Het gastenhuis werd gebouwd, zodat mensen ook voor meerdere dagen het gebedsritme konden delen. Zo ontstond een vierkant, opgebouwd rond de kerk. Met twee open binnenhoven en twee gesloten binnenhoven en vormde dit een harmonieus geheel waarin open en gesloten, oud en nieuw met elkaar verbonden zijn.
De kerk staat centraal in het complex, preciezer nog: het altaar vormt het centrum. Het altaar: een offerplaats. Voor wie het zo lezen wil, symbool voor ons leven dat we aan God willen geven.
Het plan in ’t kort
In de gemeenschapsgesprekken over onze toekomstvisie kwamen twee dingen duidelijk naar voren: We willen graag bij elkaar blijven, en zo lang mogelijk zorg dragen voor elkaar. En : we willen graag op deze plek blijven wonen, die de zusters van Wisques en volgende generaties monialen ons hebben doorgegeven, op de grond die door hen aan God is toegewijd, om Hem te loven, te bidden en te dienen door liturgie en zorg voor elkaar.
Maar nu vinden we de gebouwen te groot geworden voor onze gemeenschap, en moet er opnieuw iets gebeuren. We willen het ‘oude’ monasterium renoveren om het geschikt te maken voor bewoning door de gemeenschap, en de vrijkomende delen herbestemmen voor derden.
Het monasterium wordt grondig gerenoveerd: goed opgeknapt en energiezuiniger .|
Op verschillende manieren wordt gewerkt aan een betere isolatie; er komen zonnepanelen en er komen warmtepompen.Samen met architect Lukas Ruijs hebben we gepuzzeld om alle functies in het monasterium onder te brengen. En het lukte niet.
Daarom moeten we toch bijbouwen om refter en recreatiezaal een plaats te geven:
In de hoek van de kerk en het gastenhuis komt de nieuwe hoofdingang:
Ook de entree van de kerk krijgt een nieuw aanzien:
De herbestemming
Voor de gebouwdelen die vrijkomen voor herbestemming is gezocht naar een maatschappelijke bestemming die passend is binnen het geheel van de Heilige Driehoek, de stilte respecteert en zorgvuldig omgaat met de huidige gebouwen.
We zijn momenteel in overleg met een stichting die zich inzet voor jongeren met een beperking. Zij hopen in het complex 16 appartementen te ontwikkelen voor deze doelgroep. Ze zullen ook de beschikking hebben over een paar stukken tuin en een stukje bos.
Tenslotte: waarom doen wij dit?
We maken een keuze voor de toekomst van onze gemeenschap. Dit zal een kleine gemeenschap zijn. We zien onszelf als een vitale gemeenschap, die zorg wil dragen voor elkaar in verschillende levensfases die elkaar verrijken. Op onze biddende manier blijven we betrokken bij de ontwikkelingen in kerk en samenleving. We hopen dit ook door te mogen geven aan een nieuwe generatie monialen. Door het ontvangen van mensen die individueel of in groep deel kunnen nemen aan ons gebed en mee kunnen leven op het ritme van de liturgie kunnen we voor velen een ruimte bieden waar zij inspiratie en bemoediging kunnen opdoen voor hun eigen leven.
